ගෝතමිය ඇය..

 



පුතුන් පණ රිසි සොයා ගෙන් ගෙට
අබ මිටක් යැදි ගෝතමිය ඇය
කලක් මතකයි මටත් හොඳටම
අපෙ ගෙදරටත් ඇවිත් ගිය වග

 

දිනෙක මහ මග හමුවීය ඇය
කඩමාළු ඇඳ බොහෝ තුටු ලෙස
කිරි සුදින් ඇඳි පුතුත් අරගෙන
ඇදුනු හැටි සිප් කිරි පොවන්නට

ඇට ගැසුනු ගත වේද පණ නල
හිතුණු වර නම් අනන්තය මට
මහා කළු ගල් තල තලා ඇය
යහන තැනවිය පුතුට නිදනට 

දුටිමි ඈ පුතු උස්ව ගිය අද

කිරුළු දරමින් වියත් සබ මැද
දැනුණි සතුටක් සිහිව එදවස
සිතුණි ඇය ලොව දිනා ඇති වග

අනෝරාවකි ඒත් මංසල
පාළු නැත දන දුවති ඔබ මොබ
තෙමුණු සළු පිළි හනික ඇදගෙන
ලංව බැලුවෙමි කිමද වග තුග

ගලන රුහිරය ගලක වැදි හිස
දසත විසිරුණු දිරපු රෙදි’තර
පඬු ගැහී ගිය බිලිඳු ඇඳුමකි
ඇගේ තුරුලේ තවම වෙව්ලන